Władysław Karol

„No, i zachciało mi się przyjechać tutaj, wot. Ja nie zostałem w Polsce. Bo tam też porządku bardzo nie było. Żadnego porządku po wojnie nie było. Akowcy sobie, Ukraińcy sobie, a Polacy sobie i tam taka walka szła cały czas. Ja nie wiem kiedy się tam skończyło to wszystko Nie mogę powiedzieć. No, i przyjechał tu. Ja wrócił w 47 roku tu. (...) Bo moja rodzina była tu u mnie i myśleli, że wyjedziemy do Polski, a nas już nie wypuścili później. Jeżeli by tam został to został, a tak już... Nie puścili później. Ja chciał wyjechać, ale nie puścili. Nie tak to łatwo było wyjechać.”

"Niemcy przyszli, a co to? Pracowali na swojej ziemi i już. Naż Niemcy nie zabierali. Na, niektórych prawda do policji tutaj i białoruskie bataliony byli, zabierali. No, ja jeszczeż mały był. A do Hermanji chcieli wywieźć, ale ja uciekł. (...) z Brasławia. No, w Brasławiu na pociąg trzeba było już wsiadać, a tuż kolejka szła taka. No z tej kolejki do Duszkty tutaj na Litwę wieźli. No, i my uciekli. Nikt tam nas nie szukał później. I tak zostali się, tak by byli w Hermanij. (...) Nas na pociąg już pędzili. A tam w Brasławiu, jeżeli wy byli w Brasławiu, gdzie jest ten cmentarz. A tam gimnazjum był. I w tym gimnazjum nas wszystkich zebrali i z tamtej gimnazji już wiedli na pociąg. A tamże domy blisko byli takie chlewy ili coś takiego. I my jak zaskoczyli i wszystko i poszli. A te wszystkie my zostali, później trochę posiedzieli i to wieczorem było już ciemno. No, i przyszli do domu. I nikt nas nie szukał i ot, tak my ostali się. I tak już wywozili nas też."