Zofia Nastaborska (* 1922)

Urodziła się we Lwowie 14 sierpnia 1922. Jej ojciec, z wykształcenia prawnik i ekonomista, był dyrektorem Komunalnej Kasy Oszczędności. Rodzina mieszkała w Toruniu a przez trzy lata poprzedzające wybuch wojny - w Częstochowie. Po wybuchu wojny ojciec Zofii Nastaborskiej został zmobilizowany, a rodzina uciekła do Lwowa. Zofia Nastaborska rozpoczęła naukę w szkole pielęgniarskiej i została praktykantką w Szpitalu Dzieciątka Jezus. 29 czerwca 1940 cała rodzina została deportowana do obozu pracy w obwodzie swierdłowskim. Zofia Nastaborska pracowała w żłobku, początkowo jako sprzątaczka, następnie przy sporządzaniu rozliczeń i raportów. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski rodzina została zwolniona z obozu i wyjechała do Taszkientu, następnie pracowała w kilku kołchozach. Starszy brat Zofii Nastaborskiej wstąpił do Wojska Polskiego, młodszy do towarzyszącej mu formacji „junaków”. Zofia Nastaborska rozpoczęła pracę w szpitalu prowadzonym przez delegaturę RP, a następnie została wraz z Armią Andersa ewakuowana do Persji, gdzie przez dwa lata pracowała w szpitalu na oddziale dziecięcym. W 1944 wyjechała do Afryki (Tanganika i Kenia), gdzie pracowała w szpitalu i sierocińcu.  W 1947 roku zdecydowała się na powrót do Polski. Zamieszkała w Krakowie, ukończyła studia ekonomiczne na Akademii Handlowej. Pracowała w przemyśle opakowań blaszanych.