Waldemar Pernach

W celi były trzypiętrowe łóżka. Przez okna nie można było patrzeć, bo były zamarznięte. Na ścianach też był szron i lód, można było drapać. W kącie stał sedes bez miski, bez siedziska, bez klapy. Publicznie trzeba było załatwić swoje sprawy. Gdy mówię, że byłem 9 miesięcy w więzieniu, czasem ktoś mi odpowiada: nie ty byłeś w internowaniu. Ale, nie, ja byłem w więzieniu. Tam obowiązywał regulamin więzienny, ci bardziej przyjaźni klawisze mówili nam, że nie ma regulaminu internowania, a my podlegamy pod regulamin więzienny ze wszystkimi obostrzeniami i tak musimy być traktowani. Miałem półtora zdartego koca i spaliśmy w tym co było, a były mrozy. Gdyby była tam drabina to nawet nią bym się przykrył. Rano trzeba było się rozgrzać, biegaliśmy pojedynczo między szpalerem łóżek i robiliśmy przysiady. O 7:30 drzwi uchylały się drzwi i kalifaktor przywoził czarną kawę i jakieś jedzenie.

I zabrali mnie stamtąd do suki. Myślałem, czy wiozą mnie na rozwałkę i czy zginę tak jak mój ojciec, tylko z rąk własnej, polskiej władzy. Paka samochodu była zamknięta i nie wiedziałem, gdzie mnie wiozą - może do Puszczy Kampinoskiej, gdzie mnie rozwalą? Jadąc, poczułem most na Wiśle. Powieźli mnie na Białołękę, tam mi ulżyło, że to nie rozwałka, ale więzienie. Antoni Heda “Szary”, który miał pięć wyroków śmierci i walczył z komunistami i Niemcami siedział razem z nami. Powiedział mi, że też myślał, że się to może skończyć rozstrzelaniem i, żeby w stosunku do tych klawiszy być grzecznym, nie drażnić ich, bo mogą otworzyć cele i pozwolić uciec. Właśnie 17 grudnia mnie do Białołęki walnęli.