Tadeusz Rusnak

"Atmosfera była taka naprawdę podniosła, bo wszyscy mieli świadomość wagi wydarzeń i tych oczekiwań no i stąd i ta Msza Święta, o pomyślność tych negocjacji, prawda. Nie pamiętam już kazania księdza Orzechowskiego, absolutnie nie pamiętam. Pamiętam tylko tłumy ludzi, tłumy ludzi, którzy przyszli na tę Mszę Świętą. Nic Więcej. (...) Ponieważ byłem jakoś odizolowany poniekąd od miasta, no bo jako ten diakon byłem związany obowiązkami w parafii, także tego co na mieście, nie bardzo wiedziałem co się dzieje na mieście. Prawdopodobnie wiele rzeczy dochodziło do moich uszu, ale moja reakcja nie mogła być inna, no bo ja jako ksiądz nie mogłem, czy diakon, angażować się wprost, ale przy Mszy Świętej tak, to jest moje miejsce."

"Po pierwsze udział we Mszy Świętej był szczególny. Oni uczestniczyli. Tam nie było przypadkowych, że się, że stoi i gdzieś tam sobie myślami. Przypuszczam, że największe wrażenie, bo ksiądz Orzechowski dobrze mówi, umiał to nazywać po imieniu. To kazanie było najważniejsze w tym momencie dla tych ludzi. Cisza i brawa, no to są te znaki tego zaangażowania , tego. Ludzie byli głodni tej prawdy, nie, tego Słowa. Pamiętam jak szedłem na, miałem kazanie jeszcze na Zabobrzu, katechezy tam, szybciutko z tej katechezy biegnę do kościoła, bo już czas, a ktoś mi: 'Niech ksiądz im powie, niech ksiądz im powie'. Tym komunistom. 'Ale ksiądz im powiedział'. Wiec ludzie oczekiwali, żeby ksiądz im dołożył, tym komunistom, no ale potem zostawałeś sam, nie."