Tariel Kutateladze

- ერთი 20 ქართველი შევკრიბე, დანარჩენები იყვნენ რ უსები, სომხები, თათრები, ხოდა მივეცი სია, გამოგვიძახეს მერე, წაგვიყვანეს სოფლებში და გვარიგებდნენ. ერთ-ერთ სოფელში გაჩერდა, ჩამოვედით ერთი შვიდი კაცი, ერთი შავებში ჩაცმული ქალი მოვიდა, ახალგაზრდა ქალი და მკითხა: « – специальность?» მე ვუთხარი: « - колхозник. –покажи руки!» ვანახე ხელები და ჩამწერა, არა ხარ შენ „კოლხონიკიო“, მაგრამ ჩამწერა მაინც :) ხოდა ერთი კიდევ ერთი რუსის ბიჭი მოხვდა ჩემთან ერთად და წაგვიყვანა იმ ქალმა. ცხენების მოვლა ვიცოდი, გამობმა, ყველაფერი, გამაკეთებინა, ხო რაღაცეები იციო, ვმუშაობდი ერთი 3-4 თვე ამ ქალთან, ქალს ყავდა პატარა ბავშვი, სულ პატარა ბავშვი იყო, იმის წერილები მივიღე მერე მე, ხო რა იყო იცი, მამამისი მოკლეს ჩვენებმა, დახევის დროს ესროლეს და მოკლეს, ხოდა ეს ქალი დაქვრივდა, ვერ გავიგე მე მეთამაშებოდა, თუ თავის თავს ეთამაშებოდა, არ ვიცი მე, მაგრამ კარგი დამოკიდებულება გვქონდა, მაძლევდა იოლ სამუშაოებს, წაიღე ეს მაწონი, ჩააბარე, იქ ერთი პოლიციის უფროსი იყო და იეჭვიანა ჩემზე და მოინდომა ამ ქალის თხოვნადა შემაგდეს ისევ ლაგერში.

- აი გერმანელები, რომ მიდიოდნენ წინ, მოსკოვს, რომ უახლოვდებოდნენ, ჩვენ ქართველები გვჭირდებაო, საქართველოში ჩვენი ჯარი შევიყვანოთო, გერმანელებს დავასწროთო, რომ დამოუკიდებელი იყოსო, ხოდა არც უკითხიათ არაფერი და ჩაგვწერეს ყველა ქართველები იმ სიაში, წაგვიყვანეს, მივედი ლაგერია დიდი, სადღაც под Берлином, უზარმაზარი, გატენილი ქართველებით, სომხები და კავკასიელები, ხოდა იქ მოგვაჯანმრთელეს, კარგად ვიყავით, ყველაფერი და მერე იქიდან ჩამოვიდა ერთ-ერთი კაცი. - რომელი წელია ეს დაახლოებთ? - ეს არის დაახლოებით 42 წელი. ხო, ესეთი იყო გივი გაბლიანი. - გენერალი იყო ხო? - ხო, არაჩვეულებრივი კაცი, ჩვენ ერთ სკოლაში ვსწავლობდით, მაგის და ჩემ ჯგუფში იყო, ქუთათელაძეო, შენ თბილისში სწავლობდი პირველ სკოლაშიო, კი მე ვუთხარი, ეთერის იცნობო? როგორ არა ჩემი კლასელი იყო-თქო, ხოდა ეხლა მაიმუნობას თავი დაანებეო, წამოდიო, ქართულ ჯარს აღვადგენთო ჩვენო და ჩვენ უნდა შევიდეთ პირველიო სქართველოშიო, რომ გადავარჩინოთ საქართველოო რუსებისგან, გერმანელებისგან და ჩვენ შევიდეთ პირველებიო, რა მექნა? იძულებული ვიყავი და მეც დავთანხმდი. ხოდა იქიდან მერე ბავარიაში გაგვაგზავნეს უკვე, ქართული ჯარი იყო, ბერგმანი - ბერგმან და იქ ვმსახურობდით. ომი, რომ დაიწყო გაგვაგზავნეს ფრონტზე, უნდა შევსულიყავით საქართველოში, მაგრამ სტალინგრადთან მოხდა ეს უბედურება, დაიხიეს, ჩვენც დაგვახევინეს და დავიხიეთ უკან, ასე დახევ-დახევით ყირიმში ვიყავით, ყირიმიდან მერე შტაბში გადაგვიყვანა გივი გაბლიანმა და ვმუშაობდი იქ შტაბში - ბერლინში, მასთან ერთად. - ბერლინში ნორმალურად იყავით ხო? - ბერლინში კი, «гуляй Вася» :) რომ იტყვიან რუსები, თავისუფლად მიდი-მოდი, ფორმა მეცვა, ყველაფერი, გერმანელი ჯარისკაცი ვიყავი, გაგიჟდები რა, ქართული, სომხური, თათრული, გერმანული, ყველა ფორმები მაქვს ჩაცმული, ერთი ქართული ვერ მოვირგე ბოლომდე :) აი ესე, მერე იქიდან, რომ დამთავრდა ეს ყველაფერი, ომიც დამთავრდა ყველაფერი, აბა ვისაც გინდა სამშობლოში წასვლაო, მე გადავწყვიტე, რომ ჩემი მშობლები არ დააზარალონ, რახან მე გერმანულ იმაში ვიყავი, ხომ იცი კაგებეს არაფერი არ ეპარებოდა