Adela Taruń (* 1922)

Urodzona 22 lutego 1922 roku w Sosnowie (województwo podlaskie, pow. augustowskim, gmina Sztabin). Wychowała się, wraz z sześciorgiem rodzeństwa ( trzy siostry, trzech braci) w rolniczej rodzinie Olichfieradelów. Adela Taruń uczęszczała do szkoły podstawowej w Sosnowie, następnie w Augustowie, gdzie przeniosła się po czwartej klasie i zamieszkała w wynajmowanym mieszkaniu. Także w Augustowie ukończyła dwuletnia szkołę Przetwórstwa Mleczarskiego. W 1937 roku została wysłana na dwumiesięczną praktykę do mleczarni w Dubnie na Ukrainie. Ponieważ kierownik mleczarni został powołany do wojska, Adela Taruń przejęła stanowisko kierownika mleczarni i pracowała tam do 1944 roku.

W 1944 roku została aresztowana i zesłana do Krasnego Łuczu ( Donbas, okręg przemysłowy we wschodniej Ukrainie nad Dońcem) gdzie pracowała w kopalni do 1949 roku. W tym okresie poznała swojego przyszłego męża, z pochodzenia Białorusina. W 1947 roku Adela Taruń wyszła za mąż i urodziła pierwszego syna. Z powodu stanu zdrowia w 1949 roku Adela Taruń została przeniesiona do pracy w Med – Punkcie. W 1953 roku wraz z mężem i synem opuściła Krasny Łucz i zamieszkała u rodziny męża w Mozyrz, we wsi Kalenkowicze na Białorusi. Po długotrwałych staraniach i dzięki pomocy brata w 1957 roku Adela Taruń wraz z rodzina powróciła do Polski i zamieszkała w domu najstarszego brata w Łodzi, a wkrótce potem w wynajętym mieszkaniu. Ze względu na zły stan zdrowia, który był konsekwencją pracy w kopalni (uznano II grupę inwalidzką) Adela Taruń nie podjęła stałej pracy. Uzyskała rentę, dorabiała wykonując drobne prace chałupnicze ( szycie na eksport). W 1976 roku przeszła na emeryturę. W latach dziewięćdziesiątych uzyskała dokument poświadczający trzynastoletnią prace w kopalni. Jest członkinią Związku Sybiraków, do dzisiaj mieszka w Łodzi.