"One detail was interesting: how representatives of the Russian intelligentsia worked to release the film. The movie could not be seen in Moscow while it was “under arrest”. Rezo Chkheidze was supposed to go to Moscow and receive the Order of Lenin for the film “Earth, This Is Your Son”. He packed “Repentance” in these boxes, wrote “Earth, This Is Your Son” on it, and took it to Moscow. There, he brought the film directly to Elem Klimov in the movie house, where they watched 'imprisoned' films. A 5-member commission evaluated the film, and Klimov said that he would risk his life to see this film on the screen. Then, he told me how many bureaucrats' rooms he had to go through to save the film. He informed the secretary of the Central Committee of the Union that the release of this film would be a sign that the Cold War was over and the world map was changing. He did everything, went to the wives of the secretaries of the Central Committee, who could not believe the content of the film. Yegor Ligachyov was considered a serious threat, but he turned out to be a victim of repressions, and the film was a personal story for him as well. There was a big movement to save this film, and everyone worked hard to get the green light for the movie”.
“We didn't have dissident literature; it didn't exist in Georgia. I remember being greatly impressed by the memories of Osip Mandelstam's wife, Nadezhda Mandelstam, about the peaceful life outside the prison, that is, outside the concentration camp - or how cultural figures lived. I was very impressed by the stress they were under, the persecution they were going through. This was the first book. I had read Solzhenitsyn, but it was the first book about what was happening in the Soviet Union itself. When we started working on the script, I realized that it was important for this material to be authentic, Georgian. It turned out that there was a lot of such material. In fact, every second family was repressed. We started collecting stories from living witnesses, which was very interesting because the respondents were mostly women whose husbands were shot. These women were the wives of the “enemy of the people”, and most of them were exiled to the concentration camp themselves. They told us their stories, so what happens in our film is a collection of patterns from many different histories”.
“A true belief in communist ideas and a great deal of patriotism were strangely combined and blended in him. He established the magazine “Tsiskari”. Also, he actively supported the creation of the ensemble "Shvidkatsa" under the leadership of Jano Kakhidze. Additionally, when the tragedy of 1956 unfolded, he was the secretary of the Central Committee of the Komsomol. He later told me about the rescue of these children. He said that everything was absurd because the investigators who questioned these little children, the students who came forward to defend Stalin, themselves had pictures of Stalin hanging on their walls. He immediately explained to me that it was a small nation's national protest when Khrushchev declared that Stalin was a fool and couldn't even read a map, effectively breaking the Stalin cult”.
ნანა ჯანელიძე დაიბადა 1955 წლის 7 აგვისტოს, თბილისში. მამა იყო კომკავშირის მდივანი, რომელიც 1956 წლის მარტის ტრაგედიის შემდეგ პოლიტიკას ჩამოშორდა და აკადემიურ სფეროში განაგრძო მოღვაწეობა. დედა წარმატებული ქიმიკოსი და თავის სფეროში არაერთი უნიკალური გამოგონების ავტორი იყო. თავად ნანა კინორეჟისორი გახდა და 1984 წელს მონაწილეობა მიიღო თენგის აბულაძის გახმაურებული ანტისაბჭოთა ფილმის, „მონანიების“ გადაღებაში, სადაც სცენარის ავტორის როლი შეითავსა. საბოლოოდ, ფილმმა სინათლე 1986 წელს იხილა და კანის კინოფესტივალზე არაერთი ჯილდოც დაიმსახურა.
ისეთი ფილმის გადაღება, როგორიც „მონანიებაა“ დიდ რისკებთან იყო დაკავშირებული. ნანა ჯანელიძემ სცენარზე მუშაობის პროცესში ისტორიების შეგროვება ცოცხალი მოწმეებიდან დაიწყო, რომელთა უმრავლესობაც რეპრესირებულთა შვილები, ცოლები და დები იყვნენ, ნაწილი კი თავადაც რეპრესირებული იყო. მიუხედავად ფილმის წარმატებისა, ნანა ჯანელიძე და თენგიზ აბულაძე საბჭოთა კავშირის დაშლამდე დაპატიმრების შიშით ცხოვრობდნენ.
სსრკ-ის დაშლის შემდეგ ნანა ჯანელიძემ კინოში მოღვაწეობა გააგრძელა და არაერთი დასამახსოვრებელი ფილმი შექმნა. მისი ერთ-ერთი უკანასკნელი ნამუშევარი „იარე, ლიზა“, რომელიც აფხაზეთის ომს ეხება, ქართულმა საზოგადოებამ არაერთგვაროვნად მიიღო. ნანა ჯანელიძე თვლის, რომ თავის კარიერაში არაფერს შეცვლიდა და იდეოლოგიური ჯაჭვებისგან გასათავისუფლებლად ისტორია უნდა იწერებოდეს.
