Stefan Supranowicz

"Szliśmy do pracy na tę szosę tutaj. A obława szła tu w tej wsi tutaj za krzakami. A ja mówię tak – Pewno, Szeli, mamy dokument, żesz to, nie tego, nie strasznie. Jak raz tak koło tej szosy, o, niedaleko, tam na dróżce takiej bocznej, my idziem we dwóch. Idą, jak my nazywamy, skrebuki, z karabinami spotykają nas. Po litewsku gadają. No i my pokazali te zaświadczenia, no to oni jeden do drugiego mówi, że – A ja ich odpuszczę. Kolega nie umiał po litewsku, a ja mu tłumaczę, że oni mówią, że nas odpuszczą. I nas strach nie brał. A u nich widocznie taka taktyka musi już taka była. My strachu nie czuli zupełnie. Nas przypędzili tutaj, o, na górze, tutaj gdzie teraz tak, palisada, aleja tam jest. Tam zagroda była człowieka, do tej zagrody już napędzonych było mężczyzn dużo. Ile, tam może dwudziestu, ja nie wiem było, czy może mniej czy więcej. No i te już, co nas przepędzili tam, które złapali nas, przedstawili swemu naczelniku i ten też naczelnik Litwin. Przedstawili, że mają dwóch, no to ten naczelnik do nich mówi – Ach, jo spalajs. „Ich odpuszczą”. No i ja znowu tam dla kolegi mówię, że nas odpuszczą. No i tak nas zapędzili do Mejszagoły. Tam koło kościoła ten i domek teraz stoi. Szpital bywszy kiedyś, potem. No i tam NKWD jakaś siedziba była, tam nas zamknęli, przetrzymali trzy dni do Nowego Roku. Nie do nowego, ale poprzedzający dzień nowy rok, trzydziestego pierwszego grudnia piechotą do Wilna nas popędzili na Łukiszki do więzienia. I ot, tam pięć tygodni w więzieniu przebyliśmy. Tak, po pięciu tygodniach zdaje się piątego lutego, czy jako tako, piechotą ulicą Zawalną, teraz Pylima ulica, piechotą, po stronach konno żołnierze z karabinami i z całego więzienia tam podobno, że tam dwa tysiące było. I tak szereg, ta ulica długa bardzo, to tak ludzie z bocznych ulic patrzą. No i nas zapędzili na stację i do wagonów spakowali, do wagonów towarowych. No i powieźli do Rosji."

"To tak, o, szczęśliwie dojechałem do Wilna, no a w Wilnie z pociągu wyszedłem, no to tu chyba piechotą przez całe miasto aż na Wiłkomirską, tutaj na rogatkę, przyszedłem piechotą tutaj, na ciężarówkę, przyjechałem do Mejszagoły. W Mejszagole u jednej kobiety poczekałem wieczoru. Bo lękałem się też, że może ktoś zaczepić czy co, bez dokumentów żadnych. Uciekłszy. Wieczorem tak już znać, że już ciemnieć zacznie, puściłem się piechotą do chaty z Mejszagoły. Dziesięć kilometrów. No i po śniegu przez las, o ten, co widać tam dalej. Przyszedłem do chaty, już ciemno było. Tak, mama na piecu siedzi, lampeczka tam pali się, no i ja wszedł do chaty, no i milczę, nic nie mówię. A mamy siostra też była u nas, ale ona wtenczas była tam u sąsiadki na pogaduszki, nie była w domu. To mama mówi – Ty przyszłaś? Ja mówię – Ja. No to tak, i ot, szczęśliwie, dobralsa do chaty."